بعد از 2 ساعت انتظار وارد اتاق آقای دکتر شدیم . سکوت غم انگیز حکم فرما بود .
تنها ؛ گاهی صدای نامفهوم دکتر بود که از دستیارش وسایل و مواد دندانپزشکی طلب می کرد ...
گفتم : دکتر از اینکه د راین مطب کم نور از اینکه سکوت همه جا را گرفته و روزی 10 ساعت سرتان به کار یکنواختتان مشغول است . دلتان نمی گیرد ؟
گفت: چرا. چاره ای نیست . گاهی به رادیو پیام گوش می دهم . 
گفتم : میانه ات با شعر و ادبیات چطوره ؟ 
گفت : عاشقشم ؛ جوانیم با شعر و ادبیات گذشته .
بعد از ظهر همان روز یک cd از گزیده غزلهای حافظ را که با صدای سر کار خانم فریبا علومی یزدی داشتم به دکتر هدیه دادم .
سه روز بعد که رفتم . دیگر مطب از آن سکوت گورستانی بیرون آمده بود و صدای روح نواز خانم علومی یزدی با آن موسیقی زیر صدای دلنشین بود که در بدو ورود گوش و دل هر تازه واردی را نوازش می داد . 
دکتر دیگر آن پزشک افسرده و خموش نبود . اشعار را زمزمه و تکرار میکرد و کلی لذت می برد و چهره ای شاداب و سرحال داشت .
فضا همچو گلستانی بود که غزل حافظ و صدای بانوی سخن آن را بهاری کرده بود .
اینجا بود که فهمیدم " شعر صدای روح بشر است " .
و اینجا بود که فهمیدم " واژه ها توانمندترین نیروهای جهان هستند ."